چاپ اعلامیه ترحیم فوری تهران و شهرستان

شعر ترکی آگهی ترحیم

ترکی

آنا چوخ عزیز دیر،چوخدا مو قدس                    آنجاق اولادیچون صاباح آتادیر

او ئوره ک دیر، جان دیر هم ده قان ، نفس  عائیله ده تک قیبله گاه آتادیر

آتادیر اولادی اؤزو آغ ائدن                آتادیر تپه نی اوجا داغ ائدن

آتادیر ویرانی ، جنت باغ ائدن                   اولادین یولوندا مایاغ آتادیر

گله جکی خوشبخت لیکده گؤره نیم          یامان گؤنده کؤمک اَل وئرنیم

حیات بلدجیسی یول گؤستره نیم                    اَن بؤیوک صنعتکار داهی آتادیر

اولاد گؤردون مجلیس لرده شاخ دورار         آتاسیز اولاد بؤینونو بورار

اولادا وار گونده مجلیس لر قورار                اونون آرخاسیندا، اوداغ آتادیر

آتا سیز بیر کسین اولماز حورمتی                     یاخشی اوغول چکر آتا حسرتی

تئز تئز دوشسون یادا آتا صوحبتی                    آتاسیز چکیلن بیر آه آتادیر

عمی لر، دایی لار دورا یان یانا                   قارداش باجیلار ، جان دئیه سانا

باشیوی دیزینه قوی سادا آنا                    یئنه دار مقامدا پناه آتادیر

در عرش ندای ربنا می آید—–  آوای خوش خدا خدا می آید

فریاد که واکنید درهای بهشت —–  مهمان خدا زکربلای می آید

.....................................................................................

مرا ای دوستان گر شاد خواهید ——  در الفت بروی هم گشایید

ندارد ارزشی این چرخ گردون ——   صفا آرید گر اهل صفائید

به هم چون در نشستید با محبت ——  یقین دانید مقبول خدائید

گذشت از مرگ جانسوزت چهل روز ——- مثال شمع می سوزیم شب و روز

.....................................................................................

ای سفر کرده تو دانی که بیادت هستیم—— ای گل پرپر ما چشم براهت هستیم

تو سفر کرده ای و آسوده شدی از دوران ——- ما ماتم زده چشم براهت هستیم

.....................................................................................

از خاطر دلها نرود یاد تو هرگز——ای آنکه به نیکی همه جا ورد زبانی

.....................................................................................

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند—— آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند

.....................................................................................

.....................................................................................

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم ——به طاقتی که ندارم مدام بار کشم

.....................................................................................

در رفتن جان از بدن گویند هر نوع سخن —— من خود به چشم دیدم که جانم میرود

.....................................................................................

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری—— نه یاد می کنی از ما نه میروی از یاد

.....................................................................................

گفتمش نقاش را نقشی کشد از زندگی —— با قلم نقش حبابی  بر لب دریا کشید

.....................................................................................

ما به پای عشق باتلا می رویم ——  وز سرمستی به اعلا می رویم

در نمی گنجد به عالم عشق ما ——عشق بالا می رود ، ما می رویم

.....................................................................................

آید آن روز که من هجرت از این خانه کنم—— ا ز جهان پر زده در باغ عدن لانه کنم

.....................................................................................

سایه ای بود و پناهی بود و نیست——شانه ام را  را  تکه گاهی بود و نیست

سخت دلتنگم ، کسی چون  من مباد —— اینچنین غم قسمت دشمن مباد

اشک آن مایه ندارد که نماید خاموش——- آتشی را که زهجران در دل ما نیست

.....................................................................................

بی همگان به سر شود ، بی تو بی سر نمی شود ——– داغ تو دارد این  دلم جای دگر نمی شود

.....................................................................................

سر کوه بلند آمد خوابی——-  نهیچ ناله ای و نه پیچ و تاپی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد ———  غروبی بود غمگین آفتابی

.....................................................................................

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت—— جانم بسوختی   و به دل دوست دارمت

ما داغ فراق دیده بودیم ——  افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است ——- دردی است که قصه اش دراز است

.....................................................................................

یاد باد آن که زما وقت سفر یاد نکرد ——    به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوانمرد که میرد رقم خیر و قبول—–   گفتم که چنین گفت آسوده بخواب

.....................................................................................

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران ——-  کز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران

.....................................................................................

افسانه هستی اش اگر پایان یافت ——- خوش نامی و عزتش به پایان نرسید

.....................................................................................

خوشا آنانکه با ایمان و اخلاص ——-  حریم دوست بوسیدند و رفتند

خوشا آنکه پا در وادی حق                        نهادند و نلغزیدند و رفتند

.....................................................................................

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد ——   روز ما را شب تیره تر خواهی کرد

که گمان داشت که یک شهر در اندیشه تو  ———-  تو نهان از همه ، آهنگ نو خواهی کرد

.....................................................................................

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد——–  به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

.....................................................................................

ما داغ فراق دیده بودیم                   افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است              دردیست که قصه اش دراز است

.....................................................................................

دلم از یاد تو در سوز و گداز است هنوز ——-   دیده را دیدن روی تو نیاز است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو    ——-       نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

مردان خدا گوهر دریای وجودند —— بر گوهر ارزنده بهائی نتوان یافت

.....................................................................................

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران ——-  کز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران

.....................................................................................

افسانه هستی اش اگر پایان یافت ——- خوش نامی و عزتش به پایان نرسید

.....................................................................................

خوشا آنانکه با ایمان و اخلاص ——-  حریم دوست بوسیدند و رفتند

خوشا آنکه پا در وادی حق                        نهادند و نلغزیدند و رفتند

.....................................................................................

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد ——   روز ما را شب تیره تر خواهی کرد

که گمان داشت که یک شهر در اندیشه تو  ———-  تو نهان از همه ، آهنگ نو خواهی کرد

.....................................................................................

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد——–  به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

.....................................................................................

ما داغ فراق دیده بودیم                   افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است              دردیست که قصه اش دراز است

.....................................................................................

دلم از یاد تو در سوز و گداز است هنوز ——-   دیده را دیدن روی تو نیاز است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو    ——-       نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

برادر رفتی و یادت بجا ماند

میان سینه‌ها نامت بجا ماند

مردان خدا گوهر دریای وجودند —— بر گوهر ارزنده بهائی نتوان یافت

برادر رفتی و با من چه کردی؟ مرا دست غروبِ غم سپردی

اتاق قلب من بی تو چه سرده

تمام لحظه هام لبریز درده

برادر رسم دنیامون همینه

خدا از بین ما گل رو میچینه

.....................................................................................

برادر رفتی و با من چه کردی؟ مرا دست غروبِ غم سپردی

اتاق قلب من بی تو چه سرده/ تمام لحظه هام لبریز درده

برادر رسم دنیامون همینه/ خدا از بین ما گل رو میچینه

.....................................................................................

برادر رفتی و یادت بجا ماند/ میان سینه‌ها نامت بجا ماند

نگویم که مُردن روا نیست یا رب/ ولی کاش مرگ جوانان نبودی!

خواهید مرا ازاین دیارم ببرید ——- در زیر لوای این شعارم ببرید

با مهر علی به این دیار آمده ام——- با عشق علی از این دیارم ببرید

.....................................................................................

برادر رفتی و با من چه کردی؟ مرا دست غروبِ غم سپردی

اتاق قلب من بی تو چه سرده/ تمام لحظه هام لبریز درده

برادر رسم دنیامون همینه/ خدا از بین ما گل رو میچینه

.....................................................................................

برادر رفتی و یادت بجا ماند/ میان سینه‌ها نامت بجا ماند

در عرش ندای ربنا می آید—–  آوای خوش خدا خدا می آید

فریاد که واکنید درهای بهشت —–  مهمان خدا زکربلای می آید

.....................................................................................

مرا ای دوستان گر شاد خواهید ——  در الفت بروی هم گشایید

ندارد ارزشی این چرخ گردون ——   صفا آرید گر اهل صفائید

به هم چون در نشستید با محبت ——  یقین دانید مقبول خدائید

گذشت از مرگ جانسوزت چهل روز ——- مثال شمع می سوزیم شب و روز

.....................................................................................

ای سفر کرده تو دانی که بیادت هستیم—— ای گل پرپر ما چشم براهت هستیم

تو سفر کرده ای و آسوده شدی از دوران ——- ما ماتم زده چشم براهت هستیم

.....................................................................................

از خاطر دلها نرود یاد تو هرگز——ای آنکه به نیکی همه جا ورد زبانی

.....................................................................................

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند—— آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند

.....................................................................................

.....................................................................................

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم ——به طاقتی که ندارم مدام بار کشم

.....................................................................................

در رفتن جان از بدن گویند هر نوع سخن —— من خود به چشم دیدم که جانم میرود

.....................................................................................

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری—— نه یاد می کنی از ما نه میروی از یاد

.....................................................................................

گفتمش نقاش را نقشی کشد از زندگی —— با قلم نقش حبابی  بر لب دریا کشید

.....................................................................................

ما به پای عشق باتلا می رویم ——  وز سرمستی به اعلا می رویم

در نمی گنجد به عالم عشق ما ——عشق بالا می رود ، ما می رویم

.....................................................................................

آید آن روز که من هجرت از این خانه کنم—— ا ز جهان پر زده در باغ عدن لانه کنم

.....................................................................................

سایه ای بود و پناهی بود و نیست——شانه ام را  را  تکه گاهی بود و نیست

سخت دلتنگم ، کسی چون  من مباد —— اینچنین غم قسمت دشمن مباد

اشک آن مایه ندارد که نماید خاموش——- آتشی را که زهجران در دل ما نیست

.....................................................................................

بی همگان به سر شود ، بی تو بی سر نمی شود ——– داغ تو دارد این  دلم جای دگر نمی شود

.....................................................................................

سر کوه بلند آمد خوابی——-  نهیچ ناله ای و نه پیچ و تاپی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد ———  غروبی بود غمگین آفتابی

.....................................................................................

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت—— جانم بسوختی   و به دل دوست دارمت

ما داغ فراق دیده بودیم ——  افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است ——- دردی است که قصه اش دراز است

.....................................................................................

یاد باد آن که زما وقت سفر یاد نکرد ——    به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوانمرد که میرد رقم خیر و قبول—–   گفتم که چنین گفت آسوده بخواب

.....................................................................................

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران ——-  کز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران

.....................................................................................

افسانه هستی اش اگر پایان یافت ——- خوش نامی و عزتش به پایان نرسید

.....................................................................................

خوشا آنانکه با ایمان و اخلاص ——-  حریم دوست بوسیدند و رفتند

خوشا آنکه پا در وادی حق                        نهادند و نلغزیدند و رفتند

.....................................................................................

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد ——   روز ما را شب تیره تر خواهی کرد

که گمان داشت که یک شهر در اندیشه تو  ———-  تو نهان از همه ، آهنگ نو خواهی کرد

.....................................................................................

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد——–  به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

.....................................................................................

ما داغ فراق دیده بودیم                   افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است              دردیست که قصه اش دراز است

یاران مددی پرم بـه خاک افتاده اسـت

قلبم، جگرم، سرم، بـه خاک افتاده اسـت

سرتاسر روزگار من پاییز اسـت

تا سرو صنوبرم بـه خاک افتاده اسـت

.....................................................................................

جوان نازنین، در خاک رفتی

از این دنیای غم، غمناک رفتی

زدی آتش بـه جان دوستداران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

لالایی کن بخواب، خوابت قشنگه

گل مهتاب شبا، هزار تا رنگه

یه وقت بیدار نشی از خواب قصه

یه وقت جا نمونی تو شهر غصه

نمک بر زخم من شیرین تر از خواب سحر گردد

جگرها خون شود تا پسر مثل پدر گردد

پدر در کودکی دست پسر گیرد

بـه امیدی کـه در پیری پسر دست پدر گیرد

گلی بودم نه وقت چیدنم بود

جوان بودم نه وقت مردنم بود

گلی بودم میان شاخه گلها

نه وقت زیر خاک خوابیدنم بود

نگویم کـه مُردن روا نیست یا رب

ولی کاش مرگ جوانان نبودی!

جوان نازنین در خاک رفتی

از این دنیای غم غمناک رفتی

زدی آتش بـه جان دوست داران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

بعد پرپر شدنت اي گل زیبا چه کنم

من بـه داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم

بهر هر درد دوائیست بـه جز داغ جوان

من بـه دردی کـه بر او نیست مداوا چه کنم

گفتم کـه چرا رفتی و تدبیر تو این بود

گفتا چه توان کرد کـه تقدیر همین بود

گفتم کـه نه وقت سفرت بود چنین زود

گفتا کـه نگو مصلحت دوست دراین بود

گلچین روزگار عجب خوش سلیقه اسـت

می چیند ان گلی کـه بـه عالم نمونه اسـت

جوان نازنین در خاک رفتی

از این دنیای غم، غمناک رفتی
زدی آتش بـه جان دوستداران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

بعد پرپر شدنت اي گل زیبا چه کنم

من بـه داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم
بهر هر درد دوائی ست بـه جز داغ جوان

من بـه دردی کـه بر او نیست مداوا چه کنم

.....................................................................................

ای جگر گوشه، که دیده‌ی من جای تو بود/ دلم آشفته آن قامت رعنای تو بود

کی خبر داشتم از کینه این چرخ کبود/ که چو صیاد کمین کرده، جویای تو بود

.....................................................................................

جوان نازنین، در خاک رفتی/ از این دنیای غم، غمناک رفتی

زدی آتش به جان دوستداران/ چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

.....................................................................................

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم/ من به داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم
بهر هر درد دوائی ست به جز داغ جوان/ من به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

در عرش ندای ربنا می آید—–  آوای خوش خدا خدا می آید

فریاد که واکنید درهای بهشت —–  مهمان خدا زکربلای می آید

.....................................................................................

مرا ای دوستان گر شاد خواهید ——  در الفت بروی هم گشایید

ندارد ارزشی این چرخ گردون ——   صفا آرید گر اهل صفائید

به هم چون در نشستید با محبت ——  یقین دانید مقبول خدائید

گذشت از مرگ جانسوزت چهل روز ——- مثال شمع می سوزیم شب و روز

.....................................................................................

ای سفر کرده تو دانی که بیادت هستیم—— ای گل پرپر ما چشم براهت هستیم

تو سفر کرده ای و آسوده شدی از دوران ——- ما ماتم زده چشم براهت هستیم

.....................................................................................

از خاطر دلها نرود یاد تو هرگز——ای آنکه به نیکی همه جا ورد زبانی

.....................................................................................

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند—— آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند

.....................................................................................

.....................................................................................

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم ——به طاقتی که ندارم مدام بار کشم

.....................................................................................

در رفتن جان از بدن گویند هر نوع سخن —— من خود به چشم دیدم که جانم میرود

.....................................................................................

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری—— نه یاد می کنی از ما نه میروی از یاد

.....................................................................................

گفتمش نقاش را نقشی کشد از زندگی —— با قلم نقش حبابی  بر لب دریا کشید

.....................................................................................

ما به پای عشق باتلا می رویم ——  وز سرمستی به اعلا می رویم

در نمی گنجد به عالم عشق ما ——عشق بالا می رود ، ما می رویم

.....................................................................................

آید آن روز که من هجرت از این خانه کنم—— ا ز جهان پر زده در باغ عدن لانه کنم

.....................................................................................

سایه ای بود و پناهی بود و نیست——شانه ام را  را  تکه گاهی بود و نیست

سخت دلتنگم ، کسی چون  من مباد —— اینچنین غم قسمت دشمن مباد

اشک آن مایه ندارد که نماید خاموش——- آتشی را که زهجران در دل ما نیست

.....................................................................................

بی همگان به سر شود ، بی تو بی سر نمی شود ——– داغ تو دارد این  دلم جای دگر نمی شود

.....................................................................................

سر کوه بلند آمد خوابی——-  نهیچ ناله ای و نه پیچ و تاپی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد ———  غروبی بود غمگین آفتابی

.....................................................................................

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت—— جانم بسوختی   و به دل دوست دارمت

ما داغ فراق دیده بودیم ——  افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است ——- دردی است که قصه اش دراز است

.....................................................................................

یاد باد آن که زما وقت سفر یاد نکرد ——    به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوانمرد که میرد رقم خیر و قبول—–   گفتم که چنین گفت آسوده بخواب

.....................................................................................

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران ——-  کز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران

.....................................................................................

افسانه هستی اش اگر پایان یافت ——- خوش نامی و عزتش به پایان نرسید

.....................................................................................

خوشا آنانکه با ایمان و اخلاص ——-  حریم دوست بوسیدند و رفتند

خوشا آنکه پا در وادی حق                        نهادند و نلغزیدند و رفتند

.....................................................................................

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد ——   روز ما را شب تیره تر خواهی کرد

که گمان داشت که یک شهر در اندیشه تو  ———-  تو نهان از همه ، آهنگ نو خواهی کرد

.....................................................................................

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد——–  به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

.....................................................................................

ما داغ فراق دیده بودیم                   افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است              دردیست که قصه اش دراز است

یاران مددی پرم بـه خاک افتاده اسـت

قلبم، جگرم، سرم، بـه خاک افتاده اسـت

سرتاسر روزگار من پاییز اسـت

تا سرو صنوبرم بـه خاک افتاده اسـت

.....................................................................................

جوان نازنین، در خاک رفتی

از این دنیای غم، غمناک رفتی

زدی آتش بـه جان دوستداران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

لالایی کن بخواب، خوابت قشنگه

گل مهتاب شبا، هزار تا رنگه

یه وقت بیدار نشی از خواب قصه

یه وقت جا نمونی تو شهر غصه

نمک بر زخم من شیرین تر از خواب سحر گردد

جگرها خون شود تا پسر مثل پدر گردد

پدر در کودکی دست پسر گیرد

بـه امیدی کـه در پیری پسر دست پدر گیرد

گلی بودم نه وقت چیدنم بود

جوان بودم نه وقت مردنم بود

گلی بودم میان شاخه گلها

نه وقت زیر خاک خوابیدنم بود

نگویم کـه مُردن روا نیست یا رب

ولی کاش مرگ جوانان نبودی!

جوان نازنین در خاک رفتی

از این دنیای غم غمناک رفتی

زدی آتش بـه جان دوست داران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

بعد پرپر شدنت اي گل زیبا چه کنم

من بـه داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم

بهر هر درد دوائیست بـه جز داغ جوان

من بـه دردی کـه بر او نیست مداوا چه کنم

گفتم کـه چرا رفتی و تدبیر تو این بود

گفتا چه توان کرد کـه تقدیر همین بود

گفتم کـه نه وقت سفرت بود چنین زود

گفتا کـه نگو مصلحت دوست دراین بود

گلچین روزگار عجب خوش سلیقه اسـت

می چیند ان گلی کـه بـه عالم نمونه اسـت

جوان نازنین در خاک رفتی

از این دنیای غم، غمناک رفتی
زدی آتش بـه جان دوستداران

چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

بعد پرپر شدنت اي گل زیبا چه کنم

من بـه داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم
بهر هر درد دوائی ست بـه جز داغ جوان

من بـه دردی کـه بر او نیست مداوا چه کنم

پسرم/ دخترم ….

نوگلی بود که پرورده بودمش

خاک از دستم ربودش

آن چنان در بر گرفتش

انگار در عالم نبودش

سالها زحمت کشیدم تا گلی پرورده شد

ناگهان پیک اجل آن غنچه را از من ربود

.....................................................................................

فلک آخر ربودی نو گل فرزانه ما را ——- به خاموشی سپردی محفل و کاشانه ما را

ندانم از چه رو کردی شغل خویش گل چیدن ——- گل ما چیدی و بر هم زدی گلخانه ما را

.....................................................................................

گلی بودم نه وقت چیدنم بود/ جوان بودم نه وقت مردنم بود

گلی بودم میان شاخه گلها/ نه وقت زیر خاک خوابیدنم بود

.....................................................................................

ای جگر گوشه، که دیده‌ی من جای تو بود/ دلم آشفته آن قامت رعنای تو بود

کی خبر داشتم از کینه این چرخ کبود/ که چو صیاد کمین کرده، جویای تو بود

.....................................................................................

لالایی کن بخواب، خوابت قشنگه/ گل مهتاب شبا، هزار تا رنگه

یه وقت بیدار نشی از خواب قصه/ یه وقت جا نمونی تو شهر غصه

.....................................................................................

نمک بر زخم من شیرین تر از خواب سحر گردد/ جگرها خون شود تا پسر مثل پدر گردد

پدر در کودکی دست پسر گیرد/ به امیدی که در پیری پسر دست پدر گیرد

.....................................................................................

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم/ من به داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم
بهر هر درد دوائی ست به جز داغ جوان/ من به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

.....................................................................................

جوان نازنین در خاک رفتی/ از این دنیای غم، غمناک رفتی
زدی آتش به جان دوستداران/ چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

.....................................................................................

پسرم/ دخترم ….

نوگلی بود که پرورده بودمش

خاک از دستم ربودش

آن چنان در بر گرفتش

انگار در عالم نبودش

سالها زحمت کشیدم تا گلی پرورده شد

ناگهان پیک اجل آن غنچه را از من ربود

به مناسبت درگذشت فرزندم ….. مجلس یادبودی در روز …… در ……. برگزار می‌گردد .

حضور شما سروران عزیز موجب شادی روح آن مرحوم و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود. از طرف خانواده

از خاطر دلها نرود یاد تو هرگز——ای آنکه به نیکی همه جا ورد زبانی

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند—— آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند

.....................................................................................

فلک آخر ربودی نو گل فرزانه ما را ——- به خاموشی سپردی محفل و کاشانه ما را

ندانم از چه رو کردی شغل خویش گل چیدن ——- گل ما چیدی و بر هم زدی گلخانه ما را

.....................................................................................

به صداقت صدای قشنگت، به لطافت عاطفه‌ات،

به محبت و مهربانی‌ات، به زیبایی چهره معصوم و قشنگت،

تنها با یاد شیرین زبانی‌هایت دلخوشیم

.....................................................................................

لالایی کن بخواب، خوابت قشنگه/ گل مهتاب شبا، هزار تا رنگه

یه وقت بیدار نشی از خواب قصه/ یه وقت جا نمونی تو شهر غصه

.....................................................................................

خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم —– دل از پی نظر آید بسوی روزن چشم

سزای تکیه گهت منظری نمی بینم ——- منم ز عالم و این گوشه معین چشم

.....................................................................................

جوان نازنین، در خاک رفتی/ از این دنیای غم، غمناک رفتی

زدی آتش به جان دوستداران/ چو گل پاک آمدی و پاک رفتی

.....................................................................................

یاران مددی پرم به خاک افتاده است/ قلبم، جگرم، سرم، به خاک افتاده است

سرتاسر روزگار من پاییز است/ تا سرو صنوبرم به خاک افتاده است

.....................................................................................

گلها همه سر ز خاک بیرون آرند/ الا گل من که سر فرو برده به خاک

در عرش ندای ربنا می آید—–  آوای خوش خدا خدا می آید

فریاد که واکنید درهای بهشت —–  مهمان خدا زکربلای می آید

.....................................................................................

مرا ای دوستان گر شاد خواهید ——  در الفت بروی هم گشایید

ندارد ارزشی این چرخ گردون ——   صفا آرید گر اهل صفائید

به هم چون در نشستید با محبت ——  یقین دانید مقبول خدائید

گذشت از مرگ جانسوزت چهل روز ——- مثال شمع می سوزیم شب و روز

.....................................................................................

ای سفر کرده تو دانی که بیادت هستیم—— ای گل پرپر ما چشم براهت هستیم

تو سفر کرده ای و آسوده شدی از دوران ——- ما ماتم زده چشم براهت هستیم

.....................................................................................

از خاطر دلها نرود یاد تو هرگز——ای آنکه به نیکی همه جا ورد زبانی

.....................................................................................

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند—— آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند

.....................................................................................

.....................................................................................

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم ——به طاقتی که ندارم مدام بار کشم

.....................................................................................

در رفتن جان از بدن گویند هر نوع سخن —— من خود به چشم دیدم که جانم میرود

.....................................................................................

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری—— نه یاد می کنی از ما نه میروی از یاد

.....................................................................................

گفتمش نقاش را نقشی کشد از زندگی —— با قلم نقش حبابی  بر لب دریا کشید

.....................................................................................

ما به پای عشق باتلا می رویم ——  وز سرمستی به اعلا می رویم

در نمی گنجد به عالم عشق ما ——عشق بالا می رود ، ما می رویم

.....................................................................................

آید آن روز که من هجرت از این خانه کنم—— ا ز جهان پر زده در باغ عدن لانه کنم

.....................................................................................

سایه ای بود و پناهی بود و نیست——شانه ام را  را  تکه گاهی بود و نیست

سخت دلتنگم ، کسی چون  من مباد —— اینچنین غم قسمت دشمن مباد

اشک آن مایه ندارد که نماید خاموش——- آتشی را که زهجران در دل ما نیست

.....................................................................................

بی همگان به سر شود ، بی تو بی سر نمی شود ——– داغ تو دارد این  دلم جای دگر نمی شود

.....................................................................................

سر کوه بلند آمد خوابی——-  نهیچ ناله ای و نه پیچ و تاپی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد ———  غروبی بود غمگین آفتابی

.....................................................................................

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت—— جانم بسوختی   و به دل دوست دارمت

ما داغ فراق دیده بودیم ——  افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است ——- دردی است که قصه اش دراز است

.....................................................................................

یاد باد آن که زما وقت سفر یاد نکرد ——    به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوانمرد که میرد رقم خیر و قبول—–   گفتم که چنین گفت آسوده بخواب

.....................................................................................

بگذار تا بگریم ، چون ابر در بهاران ——-  کز سنگ ناله خیزد ، روز وداع یاران

.....................................................................................

افسانه هستی اش اگر پایان یافت ——- خوش نامی و عزتش به پایان نرسید

.....................................................................................

خوشا آنانکه با ایمان و اخلاص ——-  حریم دوست بوسیدند و رفتند

خوشا آنکه پا در وادی حق                        نهادند و نلغزیدند و رفتند

.....................................................................................

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد ——   روز ما را شب تیره تر خواهی کرد

که گمان داشت که یک شهر در اندیشه تو  ———-  تو نهان از همه ، آهنگ نو خواهی کرد

.....................................................................................

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد——–  به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

.....................................................................................

ما داغ فراق دیده بودیم                   افسانه غم شنیده بودیم

اما غم تو جگر گداز است              دردیست که قصه اش دراز است

.....................................................................................

دلم از یاد تو در سوز و گداز است هنوز ——-   دیده را دیدن روی تو نیاز است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو    ——-       نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

مردان خدا گوهر دریای وجودند —— بر گوهر ارزنده بهائی نتوان یافت